Het is nog steeds warm. De snoeken laat ik met rust. Er staat wederom een familie-visafspraak gepland. Neef Guido gaat met zijn zoon Abel nog een dagje mee de rivier op. Doel is om met kunstaas een meerval te foppen, maar ook roofblei op topwaters staat weer hoog op het menu. Vooral de meervallen spreken tot de verbeelding van de jeugdige Abel. Zijn grote droom is om er toch een keer eentje te vangen of in ieder geval te zien of aan te raken.
Toch wel erg warm..
We starten dit keer niet om 05.00 uur, maar om 15.00 uur. Een echte avondsessie. Het kan mij niet snel genoeg afkoelen. Het is 30 graden en broeierig warm. Geen weer voor snoek of wat anders, maar de meerval houdt wél van dit soort belachelijke temperaturen.
We traileren de boot en na even warmgedraaid te hebben kan het verkoelende gas erop. Heerlijk om met 60 per uur over het water te scheuren bij deze temperaturen. Jammer als het gas dicht gaat, want dat voelt alsof er een föhn op je gezicht wordt gezet. Wat een temperatuur!
Terwijl de hornetjes als dartelende puppy’s door het water getrold worden, staat Guido te werpen op roofblei. Ik geef hem zo midden op de dag niet veel kans, maar toch is het na een uurtje werpen Guido die het eerste levensteken direct omzet in een mooie roofblei. Topwateractie is altijd leuk. Heel snel een plaatje en heel snel weer terug.
Gaat het nog gebeuren?
Er verstrijken uren zonder al te veel actie. Af en toe probeert een winde de oppervlakte-aasjes te pakken die we werpen, maar vaak zonder succes. De overtuiging lijkt te ontbreken. Het hoogtepunt van de dag tot nu toe zijn de koude drankjes die continu uit de koelbox komen. Wat een hitte. Gelukkig begint de zon al te zakken en lijkt het moment van een verwoestende aanbeet steeds dichterbij te komen.
En inderdaad: even na 19.00 uur krijg ik er eentje op. Eigenlijk jammer dat het niet bij de kleine man was, maar we hadden van tevoren goed afgesproken wie welke hengel zou pakken. Ik was de gelukkige die de aanbeet kreeg en kon even aan de bak. Alsof ik het nog niet warm genoeg had..
Aanvankelijk dacht ik aan een meerval van 140 à 150 cm, maar het tempo waarmee de vis omhoog kwam deed me mijn verwachting naar beneden bijstellen. Na een heerlijke dril kon ik Abel eindelijk laten zien hoe een meerval eruitziet. Eén wens ging in ieder geval in vervulling: het aanraken van de meerval. Even de rasperige tandjes voelen, de gladde huid en als bonus mochten we ook ruiken hoe meervalpoep ruikt… Ik kan jullie verzekeren: dat is weerzinwekkend!
Ze vreten natuurlijk alles wat los en vast zit en dat zorgt voor een chaotische stoelgang – oftewel stront in allerlei kleuren en geuren in mijn boot. Gelukkig was ik voorbereid. Met een natte doek en borstel was het snel weer schoon. De meerval mocht weer zwemmen en het was tijd voor colaatje nummer zes.
Tegen 21.00 uur begon het te lopen. Diverse kleine snoekbaarsjes vielen de plugjes aan. Ook werden er nog een paar dikke windes gevangen. Wat ook echt goed begon te lopen waren de muggen. Doorgaan met vissen was ondoenlijk.
Vol gas terug naar de helling, waar deze korte sessie toch weer een fraaie vis én diverse andere opleverde. Mooi detail: de laatste worp van Guido, precies op een plek waar ik een knallende aanbeet van een roofblei voorspelde, leverde ook een knallende aanbeet van een roofblei op. Helaas werd die gemist. De topwater vloog door de lucht, maar bleef helaas niet hangen…
Reageer