Blog Juni 2025

De opening is achter de rug terwijl ik dit schrijf.
De dag begon desastreus. Compleet strak en slecht geslapen – zoals ieder jaar – had ik om half vijf afgesproken met Erwin bij de helling. Helaas was de slagboom gesloten en konden we niets anders doen dan de boot in gereedheid brengen. Normaal duurt dat maar tien minuten, maar nu namen we er wat meer tijd voor. Groot was de verbazing toen om klokslag vijf uur de boom toch open ging en we snel naar binnen konden.

Bij de trailerhelling waren we snel klaar en als laatste wilde ik even de motor optrimmen om de staart van de motor niet te beschadigen. Toen ik de knop indrukte, sloeg mijn hart een keertje over… Helemaal dood. Geen beweging in de motor. De enige, en achteraf juiste, conclusie: accu dood. Deze was hagelnieuw, dus moest het iets technisch zijn. Gelukkig is een gewaarschuwd mens op de toekomst voorbereid, dus kwamen de startkabels eraan te pas. Auto van Erwin op de helling naast de boot. Starten en snel de boot het water in. Probleem opgelost – vissen maar…

Gelijk raak

Op de eerste plek was het feest. Er bleek een hoop kleinere snoekbaars in een gat te liggen. Worp na worp kwam er snoekbaars in de boot. In eerste instantie allemaal voor mij, maar uiteindelijk hielp Erwin ook mee de score op te schroeven. Na een stuk of twintig snoekbaarzen besloot ik een stukje te gaan trollen. Erwin had nog nooit een grote meerval gezien of gevangen. Zijn PR van 108 cm ving hij ooit bij mij in de boot, zo’n tien jaar geleden.

Toen plotseling mijn steunhengel een kleine tik kreeg, wist ik genoeg… Dit is ‘m! De hengel vloog tot het handvat krom, de nieuwe Shimano-molen gierde het uit en ik kon aan de bak. Nadat ik Erwin even een schop onder zijn kont gaf (hij zat verbaasd te kijken in plaats van snel de andere hengels binnen te draaien), kon de dril beginnen.

Al snel gingen mijn eerste inschattingen van 100 naar 130 cm. Een tiental minuten later, en de vis amper onder controle, ging de schatting al naar 150. Ik weet inmiddels wat er mogelijk is met relatief licht materiaal en kan de maat dan prima inschatten.
Na 50 minuten en twee kilometer stroomafwaarts kwam er paniek. De meerval zwom als een stoomlocomotief de rivier af. Zeker zes pogingen om hem een kribvak in te krijgen mislukten. Iedere keer dook de vis weer de hoofdstroom in. Op zich niet erg, maar na 50 minuten kwam er een dikke vrachtboot aan… Ik moest een keuze maken: de ene oever of de andere.

Een lastige keuze als je midden op het water drijft en iets onhandelbaars aan de andere kant hebt zwemmen. Ik koos een kant en voerde de druk nog verder op. Maar nog vóór de boot er was, won de meerval. De lijn brak. Het kleine hornetje was weg, maar nog veel belangrijker: mijn PR was ook weg. Deze vis ging echt dik over de twee meter heen. Tijdens de dril op de Active Target meerdere keren zien zwemmen – dan weet je genoeg.

We waren er even stil van. Het benauwde weer en het beurtelings drillen hadden bij mij in ieder geval voor een natte rug gezorgd.
Op een nieuwe stek vonden we weer een enorme school snoekbaars. Worp na worp was het weer raak. Het kon niet op. Toen er aan een steunhengel met een shadje ook nog een meerval ging hangen, was het feest compleet. Maar doordat ik te laat was met aanslaan, was een klodder slijm het enige bewijs dat er een meerval in actie was geweest. Meerval 2 – Dick 0. Jammer maar helaas.

De roofblei liet het lelijk afweten. Af en toe was er eentje aan het jagen, maar werpen met topwaters bleek niet de manier om ze te verleiden. Ook kleine plugjes net onder het oppervlak werkten niet. Jammer maar helaas.
Toch maar weer de focus op snoekbaars en meerval. Met een grotere shad pakte ik dan toch een leuke meerval uit een wat dieper gaatje. De eer was gered: Meerval 2 – Dick 1.

Wat later gingen we toch weer trollen. We zaten inmiddels op meer dan 50 vissen in de boot. Echt groot waren ze niet, maar direct bij de start van het trollen was het Erwin die de grootste snoekbaars van de dag wist te foppen op een ratelende Hornet 6.5. Een mooie zeventiger mocht even poseren. Verder gebeurde er trollend niet al te veel. Het werd warmer en warmer. Een kleine meerval op een Hornet 9 was het laatste spannende wat er die dag gebeurde. Met 58 vissen konden we terugkijken op een geslaagde dag – stukken beter dan vorig jaar in ieder geval.

De volgende visdag

De volgende visdag was ongepland. Ik had Joost op de planning staan, maar door ziekte kon dat helaas niet doorgaan. Hendrik-Jan had tijd en zin en stapte om vijf uur bij mij in de boot. Ook nu weer de focus op snoekbaars – en toch ook weer meerval. De snoekbaars deed het weer prima. Het waren er wat minder dan de vorige keer, maar de maat was soms een stuk beter.

De meerval gaf ook nu weer thuis. Met één mooie en een verspeelde vis was het prima. Ook nu was de roofblei met topwaters niet te verleiden, maar uiteindelijk ging er toch een mooie zeventiger aan een hornetje hangen. De paar 60+ snoekbaarzen die Hendrik-Jan wist te vangen maakten de dag compleet. Hoewel het een kort dagje was vanwege andere verplichtingen, gingen we met 32 stuks van het water af.

Tussen mijn drukke werkzaamheden voor de bank door was ik ook bezig met de allerlaatste voorbereidingen voor mijn Zwedentrip. Ik zal in een apart artikel vertellen waarom een goede voorbereiding zo ontzettend belangrijk is. Het succes dat we dit jaar beleefden was qua aantallen vissen in ieder geval ongekend. Tel daarbij op dat we niet alleen de focus op snoek hadden, maar ook op snoekbaars en – in mindere mate – baars, en het plaatje was compleet:

• 80+ snoekbaars
• 45+ baars
• 120+ snoek

Bovenstaand fraaie rijtje konden we netjes afstrepen. Later dus meer hierover.

De laatste visdag

De laatste visdag van de maand juni was er eentje met collega Paul. Paul heeft zijn pensioen in zicht. Hij zou wellicht al eerder kunnen en mogen stoppen, maar vanwege het ontbreken van echte hobby’s werkt hij nog even maximaal door. We praten daar als collega’s geregeld over, en ik zei hem: “Ga eens een dagje mee vissen. Misschien vind je het ontzettend leuk.” Na de gebruikelijke vooroordelen te hebben weggenomen (stoeltje aan de waterkant, turen naar een dobber, wachten op iemand die je niet kent – saai – en nog meer van die onzin), ging Paul akkoord. En zo gebeurde het dat ik met Paul in de boot kwam te zitten.

Heerlijk om de verbazing te zien bij de uitleg van de apparatuur, de hengel met molen, hoe te werpen, hoe te draaien, waarom ik bepaalde keuzes maak, enzovoort. Paul vond het allemaal leuk. De eerste vis die toe hapte was een snoek op een popper – niet geheel gepland, want ik stond uiteraard te werpen op roofblei, maar ik werd gefopt door een snoek. Paul mocht de dril voltooien en er even kort mee poseren.

Urenlang spendeerde ik aan het zoeken en vangen van een meerval, maar het was zeer taai. Links en rechts ving ik de nodige snoekbaarsjes, maar geweldig was het niet. Totdat we gingen trollen… Ik manoeuvreerde Pauls aasje kort langs een kantje, en al snel klapte er een kapitale baars op. Voor veel vissers een droomvis – en Paul pakt die gewoon op zijn eerste visdag. Mooie foto en weer zwemmen.

Even later gaat er ook nog een prachtige snoekbaars aan hangen, en voor Paul is de dag al meer dan geslaagd. We trollen verder, maar er gebeurt lange tijd weinig. Het lijkt een dag te worden die als een nachtkaars uitgaat. Maar niets is minder waar. De laatste twee uur is het feest. Een ziedend harde aanbeet doet ons opschrikken. Onmiskenbaar: meerval. We besluiten om hem samen te drillen. Het risico op verspelen is te groot als je zo’n beest als onervaren visser aan de lijn krijgt. De kracht en lange runs voelen is natuurlijk prachtig.

Beurtelings drillen we en krijgen hem zo uiteindelijk aan de kant. We zijn precies bij een strandje, waar Paul mijn waadpak aantrekt en de boot verlaat. Door het lage water staan we in zachte modder en lopen blijkt bijna onmogelijk. Paul sleept de meerval het ondiepe op, ik positioneer de boot en kom ook te water. Helaas lopen daarbij mijn laarzen wat vol, maar dat mag de pret niet drukken.

Paul is uitgeput van het lopen in de modder en het onder controle houden van de meerval. Als ik klaar zit met mijn camera en Paul de vis moet gaan tillen, besef je pas hoe lastig het is om een dergelijke vis goed vast te houden. Ondanks aanwijzingen en de goede conditie van Paul lukt het niet om echt mooie foto’s te maken. De 148 cm lange meerval weegt toch al snel 25 à 30 kilo en zonder ervaring is dat erg lastig. Als we van positie wisselen en ik even kort poseer, komt de vis beter tot zijn recht.

Na alle commotie vervolgen we onze weg. We vangen nog een snoekbaarsje, maar plots is het weer een hengel met een krijsende slip die onze aandacht trekt. Een Strike King-plugje is hard gepakt en de molen krijst. Paul mag weer aan de bak en hij leert snel. Deze vis van 115 cm wordt na een minuut of tien veilig geland, en omdat deze uiteraard ook een stuk minder weegt, kan Paul er mooi mee poseren.

Het is mooi geweest na deze laatste vangst. We varen terug naar de helling, waar we tot de conclusie komen dat het een mooie dag was. Veel gezien en geleerd. En… misschien toch een hobby erbij voor over een paar jaar?