Back to the future

Leuke titel maar het is andersom. We gaan back naar history. Vanaf deze week ga ik weer wekelijks mijn visavonturen en alles wat daarmee samenhangt beschrijven hier op Onlyfishing.

Het is alweer 5 jaar geleden dat ik stopte met www.metersnoeken.nl en niet meer wekelijks mijn verhalen toevertrouwde aan het digitale. Het is ook precies 25 jaar geleden dat ik startte met metersnoeken.nl Dus dit leek mij een geschikt moment om na een kwart eeuw toch weer in de digitale pen te klimmen en te beschrijven wat ik mee maak in mijn bootje maar ook wat mijn gedachtes zijn over bepaalde zaken in de hengelsport.

De afgelopen week

De afgelopen week stonden er warme visdag op het programma met Rob. Rob is fan van het eerste uur van metersnoeken.nl en eigenlijk zijn we pas 3 jaar geleden met elkaar in contact gekomen en gaan we met enige regelmaat op pad. Nu is Rob een hele goede snoekvisser maar de rivieren met de betrekkelijk nieuwe meerval en roofblei is hij onbekend gezien de geografische ligging. Ze komen niet overal in dezelfde aantallen en wateren voor in Nederland.

De afspraak was gemaakt: om vijf uur staan we aan de helling. Het zou een warme, broeierige dag worden. Prima weer voor de rivier, met meerval en roofblei als hoofdmoot. Nu hoor ik jullie denken: warm weer, rivier… en die arme snoeken dan? Nou, die vangen we echt niet. Als ik hier per jaar twee snoeken vang, is het veel.

Des te vreemder is het dat er onlangs nog een wedstrijd gevist is, net na een hittegolf, op een rivier waar je om te winnen snoek moest vangen, naast de gebruikelijke snoekbaars en baars. Ik zal het wel nooit begrijpen. Iedereen roept altijd het beste met de vissen voor te hebben, maar organiseert vervolgens midden in de zomer zoiets — en mensen doen er ook nog aan mee. De drang naar de overwinning is blijkbaar groter dan het welzijn van de vis, denk ik dan maar. Ik denk dat de SVN (Sportvisserij Nederland) er verstandig aan doet om óf alle wedstrijden op roofvis te verbieden, óf deze te beperken tot de maanden november tot en met februari.

Afijn, genoeg over dit gevoelige onderwerp waar iedereen iets van vindt, maar niemand ooit iets over zegt. Je mag hier overigens gerust je mening onder dit verhaal plaatsen — of je nu voor of tegen bent, dat maakt niet uit. Een mooie discussie mag altijd gevoerd worden, zolang we het maar netjes houden.

We gaan vissen. De boot de rivier op. Zoeken naar een vis met snor, of een zoetwater-tarpon. Dat zijn de twee doelen van vandaag.
Driftend met grotere shads zien we af en toe een kijker. Soms is het snoekbaars, maar meestal meerval. Eén ding hebben ze gemeen: ze bijten allebei niet. Wisselen van shads helpt ook niet. Vorkstaarten, lange staarten, octopusstaarten of flipperstaarten… ze pakken niks. Bekend probleem.

Hoewel veel mensen nog nooit een meerval gevangen hebben, is er een groeiend aantal dat er gericht op vist. Logisch, want ze zijn ongelooflijk sterk en kunnen onwaarschijnlijk groot worden. Vroeger moest je ervoor naar de Ebro, of naar een van de vele Franse rivieren zoals de Saône, Rhône of de Lot. Maar tegenwoordig komen ze echt op alle rivieren in Nederland voor — ook op kleine riviertjes, en uiteraard ook op de grote.

De invloed van deze jagers op de visstand is duidelijk merkbaar. Ik merk al jaren dat de vangsten van baars, winde en ook roofblei teruglopen. Ik durf gerust de meerval daarvan de schuld te geven. Het zijn gewoon enorm vraatzuchtige monsters die, ondanks dat ze heel slecht zien, perfecte jagers zijn. De baarddraden voelen alles. Elke trilling wordt opgemerkt, of het nu een klein plugje, een grote shad, een meerkoet of een klein hondje is… ze voelen het, en pakken het gewoon als ze willen.

Vissen van twee meter plus schuwen er echt niet voor terug om een hondje onder water te trekken en op te eten. Ik ken de verhalen. We moeten gewoon accepteren dat ze er zijn, en wellicht onze visserij erop aanpassen.

Met Rob is het altijd gezellig. We kletsen over koetjes en kalfjes, maar ook over bekende en onbekende vissers. Over methodes, maar vooral over de meerval die we vandaag willen vangen. Ik voorspel Rob een bijtperiode die compleet anders is dan hij zou verwachten. Net voor dat tijdstip begint, klapt er een hengel dubbel en kan Rob aan de bak. Een kleine meerval van net iets over de 90 cm heeft de Hornet gepakt. Korte dril, en op naar de volgende.

We knabbelen een heerlijke tosti weg na deze vangst. Ook op een warme dag een prima lunch.

Beroemde bijtuurtje

Als we onze weg vervolgen, is het beroemde bijtuurtje aangebroken. Volle bak zon. We trollen over een stuk met onze Hornets waar we ‘s ochtends de nodige pottenkijkers hebben gezien. Het duurt nog geen half uur voordat er een meerval ongenadig hard op de Hornet knalt. Rob kan aan de bak.

Zijn PR staat op 118 cm voor meerval. Dat is natuurlijk niet echt veel, maar hij is wel met kunstaas gevangen, in mijn boot, tijdens twee eerdere pogingen. Beide keren werd er 118 cm gevangen… Zou dit dan eindelijk het gewenste PR zijn?

Het begint er steeds meer op te lijken. De relatief lichte hengel zorgt voor prima sport. Rob geniet — en ik ook. De zweetdruppels vallen van zijn hoofd. Na een kwartiertje stoeien komt er een dikke meerval boven. Dat móet toch wel een PR zijn? En ja hoor: met 136 cm een mooie verbetering.

Al trollend komt er links en rechts nog een snoekbaarsje uit. We zijn er niet echt op uit en weten ook dat je ze werpend veel beter kunt vangen, maar het vizier stond op Snorremans. De feestvreugde is groot. We drinken een colaatje en vervolgen onze weg.

We komen bij het eindpunt. We hebben nog zo’n 150 meter te trollen als er weer een enorme beuk op een van de hengels komt.
Rob kan weer aan de bak. Na verloop van tijd begint zijn rechterarm te verzuren, dus neem ik het over. Meerval drillen is niet voor tere mannetjes. Soms duurt het echt lang. Met materiaal waarmee je een metersnoek in twee minuten in het net hebt liggen, duurt de dril van een even lange meerval toch echt een stuk langer.

Na een half uur wordt de strijd in “ons” voordeel beslist. De meerval glijdt het grote net in — wat klinkt als een niet al te grote vis,
maar het net is ook héél groot… Ik pak het bouwzeil er weer bij. Rob had dat na de vorige vangst expres niet opgeruimd, omdat hij de goden niet wilde verzoeken. En die wens kwam uit: met 162 cm en een kilootje of 35 à 40 een geweldige afsluiter van een prachtige visdag.

We poseren beiden met de vis. Samen gevangen. Het valt niet mee om een vis van die lengte normaal vast te houden.
Kracht en behendigheid zijn echt nodig. Gelukkig hoeven we niet meer de drassige kanten in — dat was helemaal niet te doen.
Deze oplossing met het bouwzeil is vele malen beter.

De dag zit erop. Het was er weer eentje om niet snel te vergeten.
We zien elkaar weer in oktober, Rob. Dan smaken de tosti’s nóg beter — want dan is het vast geen 28 graden meer.

Iedereen weer bedankt voor het lezen, en tot volgende week!