Zo nu en dan krijg je een aasje in je handen gedrukt waarvan je meteen aanvoelt dat het een instant succes kan worden. Een aantal jaar geleden kreeg ik zo’n aasje toegestuurd vanuit Nash Bait. Een ouderwetse vismeelboilie, die zodra je de zak opende, direct je aandacht trok. Je had meteen het gevoel: dit zou weleens een groot succes kunnen zijn.
Nou, stop nu niet met lezen — dit is geen goedkoop verkooppraatje. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik eerlijk ben, ook als het gaat om producten van het merk waarvoor ik vis. Als iets niet goed is, zeg ik het ook gewoon.
Het ging dus om een vismeelboilie met een hele directe geur. Zo eentje waar je gewoon aan blijft ruiken. Iedereen heeft dat weleens met een boilie: het is soms net alsof de geur jou vangt, in plaats van de vis. En ja, ook ik dacht in eerste instantie: dit is te goed om waar te zijn. Maar eerlijk is eerlijk: de smaak van deze boilie was in mijn ogen ook dik in orde. (Niet dat ik fan ben van knabbelen aan vismeelboilies — integendeel zelfs — maar goed, je moet het toch geproefd hebben om er een oordeel over te kunnen vellen.)
Ik zette ‘m een aantal keren in tijdens korte nachtjes, en de resultaten waren zeker niet slecht. Maar omdat ik geen grote voercampagnes doe, kon ik ook niet zeggen dat ik mezelf “klem” ving op deze boilie. (Ik zei toch al: ik ben eerlijk in mijn mening.) Dus met de winter in aantocht schakelde ik weer over op de vernieuwde Citruz boilie. Never change a winning team, toch?
De lente, een nieuw plan en een groot water
De winter vloog voorbij en de vangsten waren als vanouds. Af en toe kon ik mijn geluk niet op. En voor ik het wist, stond de lente alweer voor de deur. De Citruz boilies gingen terug op het schap, en ik moest een keuze maken: met welke boilie ga ik de komende tijd aan de slag?
Ik besloot mijn zinnen te zetten op een prachtig water, met een goed bestand aan mooie karpers. Een groot water, waar een voercampagne zeker geen overbodige luxe is. Er zitten daar namelijk behoorlijk wat fanatieke karpervissers die stevig voeren. Dus als je mee wilt doen, moet je zelf ook aan de bak.
Vroeger voerde ik veel op kanalen waar je weinig concurrentie had. Je kon daar bepaalde stukken helemaal naar je hand zetten. Maar dit was een ander verhaal — a different cookie, zoals ze zeggen. Met een aantal goede concurrenten om me heen, was een goed plan belangrijk, maar misschien nog wel belangrijker: een goed aasje.
Ik koos voor de Monster Shrimp en besloot deze in het begin flink te soaken in de bijpassende syrup, zodat er een mooie coating rond de boilies ontstond. Qua diameter begon ik meteen met 12 en 15 mm. Waarom? Ik wilde van mijn stekken een echt voedselparadijs maken. Of het nou brasem of karper was — elke vis moest weten waar het snoepgoed lag. Later zou ik overstappen op groter aas.
De sessie en de eerste serieuze aanbeet
De eerste paar voerbeurten ging het aas er doorheen als warme broodjes. Ik verminderde de hoeveelheid zodra de vissessie dichterbij kwam. En toen was het zover: de eerste echte serieuze sessie van het jaar. De rigs werden voorzien van 20 mm Monster Shrimp Hard-on Hookbaits, afgetopt met een 15 mm Monster Shrimp pop-up. De Navigator voerboot deed z’n werk, en binnen no-time lagen de hengels perfect op scherp. Nu kon het wachten beginnen.
Man, wat had ik hiernaar uitgekeken. Wat een rust, wat een uitzicht. Vissen is zoveel meer dan alleen maar karpers vangen (al is het natuurlijk wel fijn als dat ook gebeurt). Maar goed, ik dwaal af… De avond viel, en niet veel later lag ik in mijn sleepsysteem te dromen van al het mooie karperschoon dat daar rondzwemt. En toen… BAM. Plots was daar de bevrijdende aanbeet: een volle fluiter op de langeafstands-stok. De twijfel over het aasje verdween in één klap.
Kijk, je kunt natuurlijk wel een plan hebben. Maar als die onderwater-varkens geen trek hebben in jouw aasje, dan kun je nog zo goed nadenken — je gaat écht geen beet krijgen. En geloof me, ik spreek helaas uit ervaring.Terug naar die beuk van een aanbeet. Samen met Bennie stonden we in het water, de dril was in volle gang. Let wel: de hengel lag op zo’n 100 meter afstand, dus op dat moment kon het nog van alles zijn — groot, klein, ik kon het niet meteen zeggen.
Naarmate de dril vorderde, doemde daar de eerste schim op. En wat voor één: grote, halve maan-achtige schubben schitterden in het licht van mijn hoofdlamp. Snel griste ik het net uit het riet en schoof het onder een beauty van een volschub. Wat een start van de sessie, en wat gaf deze vangst een boost om door te pakken met de voercampagne.
Helaas bleef het bij deze ene vis. De volgende ochtend pakte ik met een voldaan gevoel mijn spullen in en vertrok huiswaarts. Maar niet voordat ik nog wat Monster Shrimp boilies zorgvuldig had gedropt met mijn Navigator. Ik zou immers over twee dagen alweer terug zijn.
Een nieuw PB op komst?
Na wat werk thuis en een extra voersessie was het tijd voor ronde twee van deze campagne. De hengels gingen snel weer op hun plek. Wat een genot trouwens, autopilot in combinatie met GPS. De Hide werd opgezet en Bennie had zijn “grote stok” alweer gevonden.
De avond viel, en nog voordat het donker werd kwam daar de eerste aanbeet: een schub van een kilo of tien, die zich verslikte in mijn snowman-presentatie. Snel onthaken en terugzetten. De hengel werd opnieuw beaast en teruggevaren.
De tijd vloog voorbij en ik lag alweer in dromenland. Maar niet voor lang. Net voor 01:00 uur ging de hengel in de baai er snoeihard vandoor. De lijn vloog van de spoel en zodra ik de hengel vastpakte, boog hij tot aan het handvat. Dit moest wel een goede zijn.
Samen met Bennie stonden we te genieten van de dril. Lange, krachtige uithalen van de vis verrieden al dat dit serieus was. Na een kwartier geven en nemen, dook de vis ineens op aan de oppervlakte. Game over.
Toen we in het net keken, lag daar een kolossale spiegel te hijgen — dit kon weleens over de magische 20 kilo zijn. Snel gewogen: 21,5 kilo! Yes! Een nieuw Nederlands PB voor mij én voor Bennie. En het was nog maar 01:30… we hadden nog een hele nacht te gaan.
De klapper van het jaar
De karper werd bij het eerste ochtendlicht gefotografeerd en teruggezet. Wat een beauty, wat een vervolg van de voercampagne. De sessie liep top: nog drie mooie vissen erbij. Bennie en ik gingen met een grote glimlach huiswaarts.
Fast forward naar het eind van het najaar. Na de nodige “verplichte vistrips” voor werk werd het tijd om nog één keer stevig uit te pakken voordat ik het seizoen op dit water zou afsluiten. De temperaturen — zowel van het water als buiten — waren nog aan de hoge kant. Perfect om nog een keer los te gaan met de Monster Shrimp boilies.
Na een flinke voersessie begon de laatste nacht van het jaar. Alles verliep op de automatische piloot. Hengels in positie, tent opgezet, eten naar binnen — en wachten maar. Volle maan, dalende luchtdruk… dit kon wel eens raak zijn.
Maar het bleef angstvallig stil. Heb ik te veel gevoerd? Zit de vis wel in de sector? Allerlei gedachtes spookten door mijn hoofd. “Marco, laat je niet gek maken,” zei ik tegen mezelf. No worries. En met die gedachte viel ik als een blok in slaap.
Twee keer raak in één ochtend
Tot ik ineens recht in de felle rode LED van mijn receiver keek, die het uitschreeuwde alsof heel Nederland in nood was. Bennie stuiterde al als een malle in de tent — en ik ook. Waadpak aan, het water in. De R4 bleef maar gillen. Bennie stond al bij de hengel voordat ik hem kon pakken.
Het was inmiddels licht. Zodra ik de hengel beet had, wist ik: dit is een bak. De vis trok meters lijn zonder moeite en beukte met z’n kop. Ik zei nog tegen mezelf: Niet gek laten maken, focus op de dril. En toen… BAM. De andere hengel ging er ook vandoor. Nee hè… ook dat nog, hoorde ik mezelf mompelen.
Ik besloot me eerst te focussen op deze vis. En terecht, want toen ik hem voor het eerst zag dacht ik gelijk: Dit kan zomaar weer een nieuw PB zijn. Het net sloot zich onder de vis, en met een aai over Bennie z’n bol vierden we het moment. Maar er was geen tijd om te juichen — de andere hengel stond nog steeds krom.
Snel werd de eerste vis veilig weggehangen. De tweede dril was pittig — deze vis had aardig wat lijn gepakt — maar zonder al te veel problemen kwam ook deze binnen. Een prachtige donkergekleurde spiegel.
Toen richtte ik mijn aandacht weer op de eerste vis. Wat een unit… Grote schubben op de flank, superconditie. Weegmoment: 22,5 kilo! BAM. Wéér een nieuw PB. Een kleine vreugdedans was wel op zijn plek.
Na de fotosessie zwommen beide vissen weer gezond het water in. Wat een sessie, wat een resultaat, en vooral: wat een vertrouwen krijg ik in de Monster Shrimp. Twee keer in korte tijd mijn PB verbroken.
En ja, misschien had dat ook gekund met een ander bolletje… misschien. Maar deze heeft m’n vertrouwen nu voor 110% gewonnen. Ik zou ‘m blind overal inzetten.
Voldaan en met m’n hoofd in de wolken draaide ik de laatste hengel binnen. Tijd om richting de bus te gaan. Terwijl ik inpak denk ik terug aan het begin van de sessie, toen ik in m’n slaapzak lag met twijfels over of het plan wel zou werken.
Denk maar zo: No worries — and make it happen.
Tot de volgende keer.
Tight lines!
Reageer