Beleving van de ‘dansende’ visser

Is beleving uit te leggen? Jawel. Maar wordt het dan ook zo ervaren als bedoeld? Ik vraag het mij af…

Relatieperikelen

Al jaren probeer ik mijn vriendin zo ver te krijgen om mee te gaan naar de waterkant. Samen de lijnen nat maken en om samen te kunnen genieten van de machtige elementen der natuur, in de hoop een mooie vis te strikken. Wil ik dit altijd? Nee, dat is wel heel veel van het goede. Echter wil ik haar wel heel graag laten proeven van de beleving die ik keer op keer ervaar aan het water.

Net zoals ik haar al jaren mee probeer te krijgen naar de waterkant, probeert zij mij daarentegen al jaren zo gek te krijgen om samen op dansles te gaan. Dansen op gelegenheden, de heupjes even lekker los te gooien, zeg maar…

Ik vind dansen stom. Ik snap het niet en ik voel het niet. Waar halen die mensen een glimlach vandaan, terwijl zij ritmisch -of juist a-ritmisch- op muziek bewegen?! ‘Waarom zou je dat doen?!’ aldus Nielson. Dezelfde knakker die het liedje maakte met de titel: ‘Sexy als ik dans’... snap jij het nog? Ik ben het spoor bijster.

Ik kan niet begrijpen dat zij vissen niet leuk vindt. Van vissen wordt men ontspannen. Het dempt de geluiden van het leven in zowel je hoofd als lijf.. Toch!? Het compleet wegdromen op nieuwe gronden en bij nieuwe avonturen, is werkelijk fantastisch als je het mij vraagt.

Dé sessie

Ik ben al weken bezig om een sessie voor te bereiden met een maatje. Zoeken, voeren en lopen door weer en wind. Vandaag is de dag, vandaag moet het gebeuren. Vandaag moeten we aan de bak. Op een mooie voorjaarsdag staat een korte sessie gepland. We hebben beiden weinig tijd om er lang op uit te gaan, maar we proberen er altijd het maximale uit te halen.

Ik ben rechtstreeks uit mijn werk naar de waterkant gegaan. En dat is maar goed ook. Iemand anders had dezelfde snode plannen en wilde ook graag op dat moment op deze plek zijn. Ik snap hem wel. Het is hier immers prachtig. Het water kabbelt rustig en twee ijsvogeltjes schieten met grote snelheden achter elkaar aan. De zon heeft de hele dag haar best gedaan om het zo aangenaam mogelijk voor ons te maken.. De eenvoud en pracht van de natuur is adembenemend. Al heb ik geen flauw idee welke parels zich hier wellicht verborgen houden.

Het gesprek met mijn ‘concurent’ was kort, maar krachtig.

‘Ben je aan het opruimen?’ Nee, ik ik ben aan het uitpakken, zei ik. ‘Nou, lekker dan. Ik ben hier al een maand aan het voeren.’.
Mijn gedachten vlogen van hot naar her: Met welke bollen dan? En mag ik daarvan een handjevol van je hebben? Maar ik zeg, terwijl ik mijn gedachten wegwuif: ‘Sorry man. Het is niet anders’. Met wat gemopper en zijn staart tussen de benen vertrekt hij naar andere oorden. Tabee! De hengels moeten in.

Inmiddels staat de tent klaar, nu de hengels nog.

Ik ben hier -net zoals hij- ook al een tijdje aan het voeren. Niet te veel. Ik wil de vis niet perse vasthouden op één plek. Daarbij heb ik geen idee wat het bestand hier is. Ik voer om de vissen te laten wennen aan mijn favoriete Nutrabaits combi. In de afgelopen periode ben ik hier eigenlijk nog geen andere collegavissers tegen gekomen. Zou het dan toch drukker zijn dan ik gehoopt had?

Een uurtje later arriveert mijn maatje, die in alle kalmte zijn spullen klaarmaakt. Na het eten kletsen we de avond weg, om hopelijk straks de tent uitgetetterd te worden door een beetmelder. Maar niets is minder waar. In ieder geval, dat was mijn beleving.
De volgende ochtend blijkt dat hij er wel een aantal keer uit moest voor een paar brasems. Daar heb ik ‘helaas’ niets van mee gekregen.

In de vroege ochtend word ik wakker gemaakt door een vers geperste zonnestraal. ‘Balen, geen piep gehad’ hoor ik mijzelf denken. Ik kijk op de klok en besef me dat het nog net iets te vroeg is voor een ochtenddansje. En net op het moment dat ik mijn schoonheidsslaapje af wil maken, hoor ik een voorzichtige piep uit mijn beetmelder. Zoals wel vaker, heb ik geen idee hoe ik opeens met mijn schoenen aan, naast mijn hengels zit. Mijn ogen wisselen af, kijkend naar de top, de lijn en vervolgens weer naar de indicator. Ik probeer de volgende piep voor te zijn met mijn ogen. Mijn hartslag pomt op volle toeren in mijn keel, terwijl de zon zacht met haar stralen mijn gezicht raakt. Eén oogblink verder… en BAM! Een explosie van geweld volgde.

De top trekt krom en de indicator klapt tegen mijn hengel om vervolgens tegen de beetmelder aan te slaan met een harde tik. De beetmelder vond dat kennelijk niet prettig en begint te gillen. De boeggolf verklapt dat het niet om een kleine vis gaat. Hier leef ik voor, dit is wat ik wil en dit is wat mij gelukkig maakt!

Een korte krachtexplosie veranderde in een rustig, maar taai gevecht. Een metertje voor mij, een metertje voor de vis. Net als een partijtje touwtrekken vroeger tijdens gym. Opgeleid door de Snollebollekes danst de vis zich rustig van links… naar rechts… En net als ik denk dat ik de wedstrijd ga winnen, pakt de vis weer een paar meter terug. De lijn snijdt door het kroos en wier.

Mijn hartslag blijft hoog. Iedere visser weet immers, dat het pas gedaan is als de vis in het net zit. Je hebt vast wel eens ervaren hoe je hart een sprongetje maakt als de lijn langs een obstakel of achter een vin weg schiet: zenuwslopender kan bijna niet.
Tijdens dit gevecht heb ik uiteraard een aantal keer de schone slaapster van het tentje verderop geprobeerd wakker te krijgen. Maar tevergeefs.

Een uitstapje

Ik kamp al een jaar met een schouderblessure. Mijn arm omhoog doen kan ik in de meeste gevallen amper. Normaal gesproken klaag ik er niet over. Maar nu je dit toch aan het lezen bent: Ik ben inmiddels een oude man aan het worden. Een oude man, zonder enig ritmegevoel. Maar wél met soepele heupjes.

Het is maar goed dat mijn maat mij niet hoort, met al mijn gescheld. Mijn arm krijg ik niet omhoog en kan hierdoor de vis niet scheppen. Ach… Hier heb je vrienden voor, toch? Wanhopig schreeuw ik nog harder, in de hoop dat ik het schoonheids slaapje van mijn maatje abrubt onderbreek. Easy game, zou je denken.. Voel je hem al aankomen? Niet dus.

Mooie momenten

Ik ga zitten, leg de steel van het net op mijn voet, ik bid naar alle Goden die ik mij kan bedenken, dat ik deze vis over mijn netkoord mag glijden. Het is namelijk een prachtig exemplaar van goed gewicht. Met bloed, zweet, tranen, veel pijn en een flinke scheldpartij, lukt het mij om (zonder mijn schouder uit de kom te duwen) het net omhoog te wippen en naar mij toe te trekken. De druk valt van mijn schouders af en ervaar direct een gevoel van euforie. Dit is dé beleving. De beleving die ik maar al te graag zou willen delen met mijn vriendin..

Nu is het eigenlijk tijd voor een vreudedansje. Maar gelukkig bedenk ik op tijd dat ik dansen stom vind en steek de steel van het net de grond. Dit om mezelf te verlossen uit deze onmogelijke houding. ‘Goedemorgen maat, wat ben je aan het doen?’ hoorde ik achter me. ‘Ochtendgymnastiek! Doe ik elke ochtend. En jij? Lekker geslapen?’ zei ik.

Het kwartje lijkt nog even te moeten vallen, voor hij de link legt dat er een vis in mijn net zit. Hij helpt mijn ‘losse heupjes’ overeind, zodat we samen kunnen genieten van het schouwspel dat zich afspeelt. Alle clichés worden uit de mouwen geschud om deze parel eer aan te doen: #checkdiepens #wateengrotebek #alsditgeendikke30igeriseetikmijnpetop #30iger? #dezetiktde40aan #wateenziekebakgap!

De gevoelige plaat

De vis wordt uitgebreid op de gevoelige plaat vastgelegd. We checken elk detail van deze puntgave, brute schub. Grote schubben, een puntgave bek en een karakteristieke dubbele bekdraad. Achteraf bedacht ik me, dat ik haar op had moeten meten. Want dit kanon gaat zéker over de meter heen.

Na het maken van de foto’s, zetten we de vis terug in haar prachtige tuintje en wordt het langzaam tijd om de spullen in te gaan pakken. Mijn maatje heeft familieverplichtingen. En ik? Ik moet straks mee naar salsa les.

Beleving is maar relatief. Maar zo, zo fijn om af en toe te kunnen delen met de mensen die je lief zijn.