Verscholen parels

Er is meer goud dat blinkt

Hoewel ik mezelf vaak probeer te verschuilen aan de waterkant, ben ik mezelf er terdege van bewust dat dit steeds lastiger wordt. Het is de laatste jaren immers steeds drukker aan de waterkant geworden en met name de populariteit van het karpervissen wordt alsmaar groter. Grote, zware vis lijkt bij de keuze van het water het belangrijkst selectiecriteria en dit zijn vaak de drukke, gekende wateren. De afgelopen jaren beleefde ik veel plezier aan compleet andere wateren.

lk jaar zijn er veel hengelsportverenigingen en stichtingen die karpers uitzetten. Vaak mooie, geproportioneerde vissen met een prachtig schubbenpatroon. En dat vrijwel altijd op wateren waar je met een normale, voor iedereen te verkrijgen vergunning kunt vissen. Toch richten velen zich op andere type wateren.

Wateren met een oud bestand van grote karpers. Kleine wateren waar je over de koppen kunt lopen. De mensen maken op voorhand de keuze om alleen te vissen op water wat minimaal een 20 kilo plus karper bevat. Vaak verlaten targetvissers het water zodra de ‘topper’ van het desbetreffende water in het net ligt.

Andere wateren tellen niet. Eigenlijk is dat zonde, want je loopt zoveel mooie karpers mis wanneer jij jezelf focust op dat magische gewicht. Denk maar eens terug aan de wateren waar je het vroeger zo naar je zin had. Waar het voor jou begon of waar je nog gelukkig was met een kleinere vis.

Dat heb ik in de afgelopen paar seizoenen ondervonden. Wateren waar je gewoon met een vergunning kunt vissen en niet telkens achterom hoeft te kijken voor BOA’s die je willen bekeuren. Wateren waar geen andere karpervissers je stek claimen. Wateren waar je met een slimme aanpak bizarre klappers kunt maken met plaatjes van vissen!

Rustige parels

De laatste paar jaren heeft mijn visserij zich meer dan eens afgespeeld op zogenaamde wielen en (kleine) zandputten. Veelal wateren met een groot bestand aan karper. Karpers waarvan ik zelf nooit gedacht zou hebben dat ze er zwommen! Vaak zijn het wateren die verscholen achter dijkjes liggen, aan de rand van een dorpje.

Daar waar de mensen nog niet zolang geleden paard en wagen ingeruild hebben voor gemotoriseerde voertuigen. Wateren waar lelievelden zich hebben ontwikkeld ter grootte van voetbalvelden en het krioelt er van allerlei vogels en andere diersoorten.

Het voordeel van dergelijke wateren is de rust en de grip die je kunt krijgen op de karpers omdat ze niet intensief belaagd worden. Niet dat ik suggereer dat er wateren zijn waar je geen grip op karper kunt krijgen, maar het zijn de type wateren waar je nog prima kunt vangen na 1 of 2 voerbeurten.

Zo bezocht ik de laatste paar zomers een aantal wateren in mijn omgeving waarvan de laatste nog vers in mijn geheugen zit. Wateren met een specifiek karakter: lelievelden, overhangende bomen en rietkragen zo lang als de Chinese Muur.

Lelievelden

Samen met vismaat Jeroen Netten zit ik in een rubberboot. We zijn wat voorbereidingen aan het treffen voor een aantal weekenden vissen. Bij het varen langs de oevers ontdek ik duidelijk sporen van karpers. Nog meer wanneer ik langs de lelievelden vaar.

Het ratelende geluid van onder de boot verraad de enorme plantengroei in het water. Het is duidelijk te zien dat er nog steeds gevist wordt. Kale plekken in het riet en modderige plekken tussen het gras die ontstaan zijn door het lopen. Het ligt voor de hand dat de meeste vissers strak tegen deze lelievelden vissen.

De vissen weten dat en komen waarschijnlijk zo af en toe vanuit deze lelievelden op het randje azen. Plots zien we een kolk tussen de lelies. Op zich niets bijzonders, want de vissen liggen zoals verwacht tussen de lelies. Nu zullen er vast meer vissers zijn die dit door hebben, maar hebben ze er ooit aan gedacht om midden in dit veld te vissen? Dat vragen wij ons af…

Om de karpers nog meer vertrouwen in de stek en ons aas te geven, besluiten we in totaal 75% tijgernoten en 25% boilies per keer te voeren. Deze combinatie werkt prima, zeker in de zomermaanden. Ongeveer 3 kilo ver-spreiden we over het hele lelieveld. Daarna harken we een aantal plekjes met wier tussen de lelies schoon.

Dit doen we zonder het lelieveld te beschadigen en heeft als voordeel dat het haakaas sneller gevonden wordt zodra we gaan vissen. Wanneer we het laatste plekje hebben schoongemaakt, varen we terug naar het eerste plekje. Het troebele water is in de tussentijd helder geworden.

Het avondzonnetje steekt nog boven de bomen uit en we zien de lichte zandbodem. Dit ziet er goed uit! Het wier is goed verwijderd waardoor we er prima op kunnen vissen. Elke dag voeren is geen optie. Het is teveel gedoe en in onze ogen ook niet noodzakelijk.

We kunnen ons niet voorstellen dat er veel gevoerd wordt, laat staan ‘in’ de lelievelden. We keren terug, binden de rubberboot op het dak van de auto en rijden richting huis.

Dyneema en Fluorcarbon

Een dag later rijden we vol verwachting het bospad in. Wanneer we even later met een volgeladen boot in de buurt van het lelieveld komen, zien we aan de overkant de lelievelden dansen. Niet van de wind, maar van de vele vissen die er klaarblijkelijk doorheen zwemmen.

Snel besluiten we de lelievelden te bevoeren met onze mix van boilies en tijgernoten. Een paar kilo om precies te zijn. Laat ze nog maar even flink zoeken! De molens zijn thuis voorzien van een dyneema hoofdlijn, met een fluorcarbon voorslag van zo’n 10 meter, zodat we in het lelieveld geen dyneema hebben liggen.

Het voordeel van de fluorcarbon voorslag is dat de karper het minder snel kan waarnemen. Let er in ieder geval op dat je schuurbestendige lijnen gebruikt. Het belangrijkste is om te voorkomen dat je lijn breekt tijdens de dril!

We gebruiken lange, soepele, gecoate onderlijnen van zo’n 25 centimeter. Een haakmaatje 4 of groter om flink wat vlees te pakken zorgt ervoor dat je iets meer druk kunt zetten en de karper aan de haak blijft hangen. De achterliggende gedachte van de riglengte is de bewegingsvrijheid die een karper heeft wanneer deze zich vast zwemt. We hebben weleens vaker met dit bijltje gehakt en deze montage is zeer effectief.

Een uurtje later plaatsen we onze rigjes op de geharkte plekken. Overigens was hier geen voer meer te zien. De vraag is of de watervogels of de karpers daar verantwoordelijk voor zijn. Gelukkig zijn ook alle tijgernoten weg. Dat geeft vertrouwen, doorgaans laten de watervogels tijgernoten met rust.

Wanneer we terug op de stek zijn, draaien we de lijnen nog maar eens goed strak. De hengels iets omhoog en de slip helemaal dicht. Het kan beginnen wat ons betreft! Inmiddels zijn we enkele uren verder en het kopje van de zon verraadt het laatste daglicht. Het is nog stil en enkele piepjes verklikken de aanwezige vissen.

Dan uit het niets knalt de hanger tegen de hengel. Ik roep Jeroen en gun hem deze aanbeet. Hij heeft een tijdje niet kunnen vissen vanwege de geboorte van zijn tweede kindje. Enthousiast stapt hij in de boot en ik begeleid hem naar de stek. Voorzichtig vaar ik naar de lelies. Net voor de rand zet ik de elektromotor uit.

Ik wil geen lelie-velden vernielen en vraag Jeroen druk te houden op de vis. Langzaam komen we dichterbij. Als je het spelletje door hebt, is het best een simpele en saaie visserij. Een lekkere dril kun je vergeten met deze visserij. Zodra de vis vrijkomt en aan het wateroppervlakte ligt, dien je snel te handelen.

Kenmerkend bij het lelievissen is de afstand tussen de plaats van de aanbeet en de weggezwommen karper. Deze is vaak niet meer dan enkele meters. De karper kan namelijk geen vaart maken door het lelieveld, de vis draait zich om een paar stengels en daardoor mindert zijn vaart.

Het is erg belangrijk om snel bij de vis te zijn, de lijn strak te houden tijdens het er naartoe varen en niet vergeten de hengel hoog te houden. Inmiddels zitten we boven de vis, wanneer deze boven komt schep ik hem direct.

We kijken samen in het net en ik zie de emotie op Jeroen zijn gezicht. Hij is duidelijk onder de indruk en trots op deze mooie vangst! Een super begin!

Gekkenhuis

Wanneer we terug komen op onze stek, blijkt het een mooie schub te zijn. De karpers zitten op het voer, want de volgende hengel wordt alweer krom getrokken. Snel zakken we de vis en ik pak de hengel. Enkele seconden later zitten we weer in de boot en drillen ook deze vis succesvol af.

Na de tweede volgt al snel de derde. Gekkenhuis! De ene karper is nog mooier dan de andere. Oké, het zijn niet de topvissen van weleer, maar stuk voor stuk prachtige karpers! De vissen worden duidelijk niet belaagd midden in de lelievelden, want we zijn bij het eerste ochtendlicht nog steeds bezig.

In het schemerdonker tellen we de veertiende aanbeet. Het gebrek aan slaap breekt ons op. Toch gaan we door. De tijd tussen de aanbeten wordt steeds groter en we beseffen dat we de lelievelden zodanig verstoren dat de aanwezige vissen voorzichtiger zijn geworden.

Wellicht heeft een deel van de vissen inmiddels het gebied verlaten. Tegen het einde van de ochtend pakken we in. Volledig gesloopt, maar met een heerlijk gevoel verlaten we het strijdtoneel. Het mogen dan wel geen vissen over de magische 20 kilo grens zijn die we hebben gevangen, maar het zijn stuk voor stuk mooie vissen!

In de weken die daarop volgen laten we telkens 7 dagen tussen de sessies zitten. We herhalen dit drie weekenden en op dezelfde manier weten we telkens een flink aantal vissen te vangen, met een aantal schitterende exemplaren.

Dan besluiten we dat het even genoeg is. We beseffen dat deze aanpak ook een houdbaarheidsdatum heeft…