De titel zegt eigenlijk alles al. Helaas zijn wij vaak overgeleverd aan onze agenda’s, die meer dan ons lief is de vrije tijd opslokken als een walvis die plankton naar binnen zuigt. Het weekend staat steevast in het teken van afspraken of het afwerken van een to-do list. Het maakt niet uit wie je spreekt, het enige wat je hoort is: druk, druk, druk. Geen tijd om leuke dingen te doen.
Welnu, ik was precies zo. Geen tijd om te doen wat ik eigenlijk het liefst doe. Juist… niets doen. En waar kan ik het allerbeste niets doen? Precies, aan de waterkant. Werken is leuk, maar niet werken is nog leuker. Toch ontmoet je soms mensen tijdens je werkzaamheden die invloed kunnen hebben op je bestaan. Zoals zo vaak doen we een bakkie bij een klant en gaat het meestal over koetjes en kalfjes. Zo ook deze keer. Maar het gesprek nam een andere wending toen ik zei dat er bijna geen tijd is voor een hobby, omdat de agenda altijd voller dan vol staat.
De vrouw tegenover me zei meteen: “Ho, dat is niet waar wat je zegt. Er is altijd tijd. Alleen moet je jezelf ervan overtuigen dat die tijd er gewoon is. Een mindset-verandering is nodig. Een ander doet dat niet voor je.” Ze had natuurlijk keihard gelijk. De planning gaat door zolang je zelf niet aangeeft dat je een dagje vrij wil. Nou, ik kan je vertellen: de mindset is veranderd en ik weet niet wat me overkomt. Ineens is er tijd. Ineens ligt de boot in het water. Diezelfde boot die een half jaar voor de deur had gestaan omdat de eigenaar zichzelf de tijd niet gunde.
Welnu, dat is verleden tijd. Deze man zit, as we speak, lekker achterovergeleund dit verhaal te typen met een stuk of twaalf vissen op zak. Alle reden dus om wat op te kalken.
Voorbereiding en organisatie
Nadat ik de knoop had doorgehakt, begon het bloed meteen te kruipen. De eerste signalen van een bepaalde koorts werden zichtbaar in huize Gans. De eerste vrije dag stond volledig in het teken van organisatie, reorganisatie en partikels koken. Met in gedachten dat de laatste sessie als een sneltrein liep – ik leek de Thalys wel – was ik ervan overtuigd dat karpers zich in de zomer meer voeden met kleine deeltjes. De bodem is immers bezaaid met muggenlarven, kreeftjes en ander gespuis. Daar kunnen we mooi gebruik van maken door deeltjes te verspreiden.
Een appje naar mijn maatje John resulteerde in een auto vol Loirbaits-bollen en pop-ups. En omdat ik toch in de buurt was, meteen maar een hengeltje richting de graskarpers uitgegooid. Ook dit keer met succes. Een uitstapje naar de graskarper is altijd een welkome afwisseling. Vaak zenuwslopend, maar soms ben je binnen no-time van de nul af. Deze keer zenuwslopend, maar o zo bevredigend.
De volgende dag begon ik met het inladen en indelen van de boot. Als je “het” weer oppakt, moet je aan zoveel dingen denken dat je altijd wel wat vergeet. Gelukkig heb ik een kanjer van een vrouw naast me die de gaten in mijn brein feilloos weet te dichten. Ze weet niet alles wat ik mee moet nemen, maar ze komt een heel eind. De boodschappen neemt ze sowieso altijd voor haar rekening.
(Ondertussen springt er een karper naast de boot en geeft de klok 02:02 aan. ’s Nachts welteverstaan.) Eigenlijk geen tijd om een verhaal te typen, maar zo gaat dat nu eenmaal als je vrij bent van verplichtingen. De hengels lopen de hele dag door af, dus echt relaxen lukt nauwelijks – het begint bijna op werken te lijken.
De sessies in de polder
De nacht was uitermate bevredigend: heerlijk geslapen. De ochtend daarentegen teleurstellend, want een losser. Uit een reeks van twaalf vissen neem ik die ene misser als een echte kerel. Daarna liepen de hengels weer gewoon door. Ik viste met twee hengels, want de derde leverde niets op en lag alleen maar in de weg. Soms is minder meer.
De andere twee, voorzien van een enkel nootje, liepen regelmatig af. Dat betekende waarschijnlijk dat er geen grote vissen in de buurt zaten. Partikels, en met name tijgernootjes, waren favoriet deze sessie. De dag begon opnieuw en ik besloot: als de eerste vis weer een standaard kaliber is, dan stop ik en verkas ik naar een andere stek. En zo geschiedde.
De polderstek, waar twee plassen samenkomen en een rijk visbestand is, werd opnieuw het strijdtoneel. In het verleden heb ik hier altijd goede sessies gedraaid, dus dit werd mijn uitvalsbasis. De hengels gingen niet te ver uit vanwege de drukte op het water. Een hoge rietkraag bood beschutting en fungeerde als windvanger. Met drie hengels verspreid – links, rechts en strak tegen de kant – en een flinke schep partikels per rig, lagen de stekken scherp. Witvis ruimde wel op wat bleef liggen. Alles was klaar voor actie.
De verlossende run
Inmiddels lagen de hengels op scherp en kon ik beginnen aan een makkelijke maaltijd: koude tonijnsalade met brood, een kneiterkoude Affligem en koffie van de onmisbare percolator. Leven als een God in de Hollandse polder. Nu nog een vis, en het banket was compleet. Na ettelijke uren kwam eindelijk de verlossende run. Voor mijn gevoel lag ik net in bed, zo alert en snel als ik de hengel oppakte. De hengel stond krom, heel krom. Eerst voelde het log en zwaar, maar langzaam kwamen er karakteristieke tikken door. Een vis!
Na minuten ploeteren verscheen er een enorme baal wier. Ik tastte in het duister, maar uiteindelijk bleek er wel degelijk een karper onder te hangen. Toen begon de echte strijd. De vis trok meters van mijn nieuwe Shimano’s (nee, ik word niet gesponsord 😉). Na een lange dril en een paar laatste spurtjes lag de vis eindelijk in het net. Wat een bak! Deze vis kende ik: ooit prijkte hij op een cover en dit was de tweede keer dat ik hem ving. Over gewoonte-dieren gesproken. Een fenomenale start van de sessie. Alles daarna was bonus.
Deel twee
Een week later zat ik weer op dezelfde plas. Overdag leverde dat altijd wel een paar vissen op. En inderdaad: binnen korte tijd liep er een hengel af. Het werd een prachtige strijd en een stevige schub in het net. Die dag en nacht volgden meerdere runs, soms zelfs dubbelruns, en een mix van schubs en spiegels. Vijf vissen in vijf uur tijd. Een nacht waarin de mok koffie sneuvelde, maar de adrenaline alles goedmaakte.
Bij zonsopkomst glinsterde het polderlandschap als een sprookje. Dit is het leven. Het leven als een God in de polder.
Reageer