Broederliefde

Vissen is vooral samen vissen. Samen vangen. Te vaak en te veel individuen gaan voor het eigen succes en geluk. Op zich niets mis mee, maar ik kan alleen maar genieten als ik samen in een boot zit en we samen vis vangen.

Een verhaal uit Zweden

Ik herinner mij een verhaal uit de metersnoeken.nl-tijd… Ik kreeg een brief van Ruud, die in Zweden iedere morgen met een klein bootje een meer op ging. Iedere morgen ving hij een leuk aantal snoekjes. Niks groots, maar het was genieten, zo alleen op het water in de vroege morgen. Dat ging dag in dag uit zo. Totdat er plotseling een enorme snoek op zijn spinner klapte en alle hens aan dek gezet moest worden. Een lange dril op licht materiaal volgde. Ruud wist de snoek te landen: een geweldige vis van tegen de 120 cm lag op de bodem van de boot. Snel een foto… geen zelfontspanner, geen goede camera, geen “man-met-grote-snoek-in-de-handen”-foto. De vis ging terug en zwom soepel weg. Maar de kater bleef. De snoek van je leven in je uppie vangen is toch niet het meest ideale.

De brief die Ruud mij stuurde naar aanleiding van een verhaal dat ik ooit schreef: “Grote snoeken vang je samen”, maakte indruk bij hem. Hij besefte toen, ergens in the middle of nowhere, dat hij niet helemaal blij was met zijn monstersnoek.

Met Thijs en Timo op pad

Vandaag gaan de broers Thijs en Timo met mij mee. Thijs had het geluk vorig jaar al een leuke meerval te vangen van net onder de 140 cm. Timo, ervaren visser, had er nog nooit eentje in het wild gevangen.

Een droomstart met roofblei

Werpend was er vandaag niet zo heel veel te beleven. Op de allereerste worp na dan… We lagen er heel vroeg op. De zon was nog lang niet op toen we al onderweg waren naar een topstek. Toen we aankwamen en de hengels gereed werden gemaakt, waren de roofbleien als een malle aan het jagen. Timo, die nog nooit een roofblei had gevangen, mocht de eerste worp maken. Gelukkig was het een perfecte worp en de propellorbait landde precies waar ik het zelf ook graag gezien had. Op het moment dat de molen werd dichtgedraaid en Timo de slinger van de molen één draai gaf, ontplofte het water en krijste de slip van de Salmo-molen het uit. Zo’n snelle aanbeet komt wel vaker voor, maar dit was echt super: gelijk een vis van bijna 70 cm die mooie sport gaf in de volle stroming. Je dag kan slechter beginnen.

Trollen en wachten

Na dit geweld gebeurde er lange tijd niets. We zagen meervallen zwemmen op het scherm, maar ze toonden weinig tot geen interesse in onze aasjes. We besloten te gaan trollen en het werpen te laten voor wat het is. Af en toe nog wat worpen rond de koppen van kribben, maar echt los kwam de roofblei nooit.

Aan de steunhengel met een kleine Hornet kwamen de aanbeten wél vlot. Er rolden een paar windes af en wat kleine snoekbaarsjes kwamen eruit. Niks spectaculairs, maar we zagen leven en genoten van een mooie dag.

De gebroeders hadden goede afspraken gemaakt over wie de eerste meerval – mocht die komen – mocht vangen. Dat moest Timo zijn, want Thijs had er vorig jaar al eentje.

Een specimen-winde

Toch kwam er eerst nog een buitengewoon dikke, zware winde aan de Hornet. Op het plankje kwamen we tot 55 echte centimeters. Voor een winde een echte specimen, zeker ook qua gewicht voor de tijd van het jaar.

Eindelijk meerval

Links en rechts kwamen er toch weer vissen uit tijdens het trollen: geregeld een winde, een mini-snoekbaars of een kleine roofblei. Actie met enige regelmaat, maar nog steeds niet de meerval waar we op hoopten.

Toen ik voorspelde dat we op een ander stuk meer kans zouden maken, ging het gas open en voeren we vlot naar de stek. De Hornets gingen overboord en we focusten op slechts twee hengels. Rond de klok van één uur klapte de steunhengel plots helemaal dubbel en de Shimano-molen krijste het uit. Ik wist genoeg en zei: “Succes het komende kwartier, Timo.”

Een hectische dril volgde. Een paar lastige bootjes moesten we even van ons afschudden. Staan en wild gebaren helpt altijd. Omdat het Timo’s eerste meerval was en de dregjes maar net vast leken te zitten, besloten we voor de zekerheid het grote net te gebruiken. Safety first.

Timo was blij en verrast tegelijk. Het zeiltje lag inmiddels al klaar, zodat hij kon poseren met een vis die net weer wat groter was dan die van zijn broer Thijs vorig jaar augustus. 140+ op dit materiaal is gewoon topsport.

Nadat de meerval weer weggezommen was, bakte ik drie tosti’s om het te vieren. Colaatje erbij – wat heeft een mens nog meer nodig? Mooi weer, dikke vissen, lekkere hapjes en een drankje.

Een dag om te koesteren

We tikten ook vandaag weer dubbele cijfers aan. Er moest wel hard voor gewerkt worden, maar het gaf toch een voldaan gevoel. De broers gunden elkaar de mooiste vissen, en dat is geweldig om te zien.