Het is nog steeds warm. De snoeken laat ik met rust. Er staat een familievisafspraak gepland: neef Guido met zijn zoon Abel gaan een dagje mee de rivier op. Doel is om met kunstaas een meerval te foppen, maar ook roofblei op topwaters staat weer hoog op het menu.
Als we elkaar om 05.00 uur ontmoeten en begroeten, heb ik de boot al zo goed als klaar. De laatste handelingen worden verricht en even later glijdt de boot soepel van de trailer af. Nadat de motor warm is gedraaid en de hengels uit de luiken zijn gekomen, gaat het gas erop, maar slechts van korte duur. Een grote bever op een zandstrandje trekt onze aandacht. Pas als we heel dicht bij zijn, waggelt hij van het strandje af en gaat zwemmen. Het blijft bizar hoe de opmars tot stand is gekomen: van enkele paartjes in de Biesbosch begin jaren negentig tot een plaag anno 2025.
Niet alleen maar mooi
Want hoe mooi ze ook zijn… omgeknaagde bomen die bij hoog water gaan drijven, zijn niet echt een aanwinst voor de scheepvaart. In het verleden ben ik in het donker al eens op een stuk hout gevaren dat wellicht ook door een bever afgeknaagd was, en dat leverde mij schade op. Daarnaast is het bouwen van dammetjes in waterafvoeren een hobby van bevers, en ook dat zorgt voor problemen: verstopte afvoeren die bij veel water gewoonweg niet goed doorlopen.
Het is moeilijk te schatten, maar ik denk dat er in Nederland inmiddels duizenden bevers zijn. Ze zijn, zoals vele andere diersoorten, beschermd – en dat zal vast nog lange tijd zo blijven. De aalscholver en de meerval zijn ook beschermd… Ik denk dat het nog lang gaat duren, maar er komt een dag (als het wellicht veel te laat is) dat ze niet langer beschermd zijn.
Terug naar het vissen
Afijn… we gaan vissen. Op de eerste plek zien we een enkele roofblei jagen. Het eerste uur is altijd goed voor roofblei op iedere rivier in Nederland. Het duurt even, maar dan krijgt Guido een goede aanbeet op een topwater. Ik vis bijna uitsluitend met topwaterkunstaas op roofblei, omdat met spul dat dieper zwemt de aanbeet minder spectaculair is. Speedtrollend ving ik ooit mijn dagrecord met ruim 50 roofbleien, maar dat voelt bijna als vals spelen.
Guido mist de aanbeet jammerlijk, maar ook ik weet er eentje te krijgen die niet blijft hangen. En niet veel later is ook Abel lid van de club… De jonge gast schrikt zich wezenloos als, vier meter vanaf de boot, een mooie roofblei het kunstaas grijpt.
We focussen na deze drie missers wat meer op de meerval, maar ook die laten het afweten. We zien ze wel op de Active Target, maar bijten doen ze niet. Al werpend weet ik een enkel snoekbaarsje te foppen die de geworpen shadjes, net buiten de hoofdstroom, wel weten te waarderen.
De drang naar aanbeten op oppervlakte-aasjes blijft toch groot. Het is een bewolkte en ook best wel druilerige dag. Niet koud, maar wel lekker donker. Voor de roofblei toch prima omstandigheden. Ik moedig Guido aan vooral te blijven gooien met de topwaters. Guido doet dat, en af en toe levert het leven op. Geen geweldige aanbeten, omdat de meeste rovers sterk de focus hebben op klein broedsel.
Toch is het uiteindelijk, boven vijf meter diepte, een XL-roofblei die zich vergrijpt aan een oppervlakteplug van tien centimeter. De aanbeet is verwoestend hard en direct is duidelijk dat het hier om een goeie gaat. Met 75 cm op de plank gaan vader en zoon even heerlijk poseren. Abel houdt hem zelfs alleen vast – iets wat bij de rovers met tandjes wat meer angstige blikken opleverde.
Ook ik weet met een topwater nog een kleine roofblei te vangen. Ook daar poseren we even mee voor het familiealbum.
Met enige regelmaat krijgen we trollend ook aanbeten. Snoekbaarsjes, afgewisseld door windes en een baars, maken dat de teller langzaam richting de twintig vissen kruipt.
Plotseling een betere aanbeet op een Strike King-plugje. Het zware bonken op de soepele 3-meterstok duidt op een flinke snoekbaars. De vis pakt gewoon lijn in de dril – iets wat voor de meeste kleine snoekbaarsjes niet is weggelegd. Na een minuutje touwtrekken moet de snoekbaars, ruim in de 70 cm, het onderspit delven. Met deze prachtige, donkere, oude strijder kunnen er weer wat plaatjes voor het familiealbum worden geschoten.
De aanbeten blijven komen, maar heel groot wordt het deze dag niet. De meerval blijft lange tijd uit. Als we een stuk naderen waar ik meerval verwacht, staat er op de kant plotseling een man die ons in het Engels aanspreekt… Het is iemand in nood. Zijn motor is kapot en hij ligt even verderop in een kribvak.
Hoewel het ons anderhalf uur gaat kosten om de man en zijn vriend terug te slepen – en hoewel het Duitsers zijn – besluit ik me te verplaatsen in hun situatie: je wilt zelf ook geholpen worden als je in de problemen zit. Dus koppelen we het sleeptouw aan en trekken de zware boot tegen de stroming in naar de trailerplaats. Dat blijkt gelukkig dezelfde te zijn als waar wij tien uur geleden de dag begonnen.
Zo gaan er helaas enkele mooie visuurtjes verloren, maar we kunnen twee dingen stellen:
- De jeugd heeft de toekomst, en er is een fanatieke visser in wording bijgekomen.
- We hebben een goede daad verricht en een medemens uit de problemen geholpen.
Reageer